Page 7 - Μία Απλή Εξήγηση των Ιδεών της Εργασίας

Αν παρατηρούµε τι σκεφτόµαστε και τι νιώθουµε, τι λέµε, πώς ενερ-
γούµε, µετά από ένα διάστηµα αρχίζει να διαµορφώνεται µία νέα µνήµη,
µία µνήµη του εαυτού µας. Από εκεί και έπειτα, αρχίζουµε να συνειδη-
τοποιούµε ότι δεν είµαστε αυτό που υποθέταµε ότι είµαστε. Θα αρχί-
σουµε τότε να συµπεριφερόµαστε διαφορετικά, να µην κατηγορούµε
τους άλλους, να µη νιώθουµε ότι µας οφείλουν κάτι. Θα αρχίσουµε να
συνειδητοποιούµε ότι είµαστε δύο πρόσωπα και ότι πάντοτε ήµασταν
δύο. Αυτό που υποθέταµε ότι είµαστε είναι φανταστικό.
Όταν βλέπουµε τις αντιφάσεις ανάµεσα στον φανταστικό «εαυτό
µας» και αυτό που πραγµατικά είµαστε, αρχίζουµε να αλλάζουµε, γιατί
διαχωριζόµαστε από την ψευδαίσθηση του εαυτού µας. Αρχίζουµε να
συνειδητοποιούµε ότι βασιζόµασταν σε µία εντελώς ψεύτικη βάση.
Όταν παρατηρούµε τι πραγµατικά είµαστε, γινόµαστε ανοιχτοί στο
να δεχτούµε βοήθεια – βοήθεια που µπορεί πραγµατικά να µας αλλά-
ξει. Αυτή η βοήθεια δεν µπορεί να µας φτάσει όσο είµαστε ικανοποιη-
µένοι µε τον εαυτό µας.
Η Εργασία λέει ότι υπάρχει βοήθεια για εκείνους που αρχίζουν να
συνειδητοποιούν, σε κάθε καθηµερινή ενέργειά τους, σε καθετί που λένε
και νιώθουν, ότι δεν είναι πραγµατικά αυτό που υποθέτουν ότι είναι.
Όταν αρχίζουµε να παρατηρούµε ειλικρινά τον εαυτό µας, ολό-
κληρη η µοίρα µας αρχίζει να αλλάζει. Αυτό όµως σηµαίνει να προσέ-
χουµε, µέσα σε µία µακρά περίοδο, τον τρόπο που µιλάµε, τον τρόπο
που σκεφτόµαστε, την κριτική που ασκούµε, την πικρία για αυτά που
µας λένε, τον τρόπο που αντιδρούµε στους άλλους, τις απόψεις που υπο-
στηρίζουµε, τον τρόπο που κολακευόµαστε, πώς κρίνουµε τους άλλους,
τη µαταιοδοξία µας, την ασπλαχνία µας, τις διαθέσεις µας, τα συναι-
σθήµατά µας. Αν δεν αποστασιοποιηθούµε από αυτά τα πράγµατα, πα-
ραµένουµε µηχανικοί.
Η ψυχική µας ζωή, η εσωτερική µας ζωή, βρίσκεται στο σκοτάδι,
µέχρι να επιτρέψουµε να εισέλθει µία ακτίνα φωτός, µία ακτίνα συνει-
δητότητας ως προς το τι συµβαίνει µέσα µας. Για να συµβεί αυτό, πρέ-
πει να διαιρέσουµε τον εαυτό µας στα δύο – σε ένα µέρος παρατηρητή
και σε ένα παρατηρούµενο µέρος. Όταν το «Εγώ» Παρατηρητής εδραι-
ώνεται µέσα µας, από αυτό το «Εγώ» ακολουθούν και όλα τα υπόλοιπα.
Αρχικά είναι µικρό και αδύναµο, αλλά είναι σαν ένα παράθυρο από
όπου θα επιτραπεί η διέλευση του φωτός.

11