Page 8 - Ο Θρίαμβος του Χριστού & Η Ανιδιοτέλεια του Θεού
P. 8

σχέδιο απονοµής δικαιοσύνης που να είναι από µόνο του λογικό και πι-
           στευτό. Μία τιµωρία που είναι σκανδαλώδης και τερατώδης για τη λο-
           γική και ηθική µας αίσθηση, χάνει όλη την ισχύ της ως απειλή. Αυτό
           ίσχυε πάντοτε για τις ανθρώπινες τιµωρίες. Και το ίδιο ισχύει για την κό-
           λαση. Οι χριστιανοί πιστεύουν εξωτερικά σε αυτήν, αλλά έχει πάψει να
           αγγίζει τη συνείδησή τους ή να επηρεάζει σηµαντικά τη ζωή τους. Για
           την πλειοψηφία των ανθρώπων δεν αποτελεί παρά µία ονοµασία (και
           όχι σπάνια ένα αστείο)˙ για τον σκεπτικιστή αποτελεί το καλύτερο όπλο
           του˙ για τον επιστήµονα και τους πιο σκεπτόµενους ανθρώπους ένα ση-
           µείο απέχθειας και περιφρόνησης: ενώ, αλίµονο, για πολλές θλιµµένες
           και µαραµένες καρδιές που λαχταρούν να πλησιάσουν τον Χριστό, απο-
           τελεί την κύρια θλίψη και το βασικό βάρος της ζωής τους. Η συνείδηση
           όµως, όταν παύει να πληγώνεται από εξωφρενικά δόγµατα, είναι έτοιµη
           να συναινέσει σε κάθε είδους απονοµή δικαιοσύνης (όσο αυστηρή και
           αν είναι αυτή) που δεν σκανδαλίζει όµως την αίσθηµα ηθικής της και
           δεν συγκρούεται µε τις βαθύτερες πεποιθήσεις της. Η µεγάλη ελπίδα
           λοιπόν αναγνωρίζει πλήρως την ενοχή της αµαρτίας και την ανάγκη
           µίας αρµόζουσας απονοµής δικαιοσύνης: και ακόµη περισσότερο, θα
           µπορούσε να ισχυριστεί ότι µόνο αυτή θέτει σε ένα σταθερό και γερό θε-
           µέλιο τόσο την αµαρτία όσο και την τιµωρία της, εναρµονίζοντάς τες µε
           την απόφανση της λογικής, της συνείδησης και της Αγίας Γραφής.
               Προς χάριν όµως της σαφήνειας θα ήταν καλύτερο να ορίσουµε
           τώρα εκείνο το διαδεδοµένο πιστεύω περί µελλοντικής τιµωρίας στο
           οποίο θα αναφερθώ συχνά. Είναι εν συντοµία το εξής: Οι ασεβείς θα
           περάσουν τελικά σε µία κατάσταση ατέρµονου κακού, ατέρµονων βα-
           σανιστηρίων˙ από αυτή την οδύνη δεν υπάρχει ελπίδα διαφυγής˙ δεν
           υπάρχει δυνατότητα ανακούφισης από αυτό το κακό. Ακόµη και αν φα-
           νταστούµε µία ατέρµονη διαδοχή αιώνων, όλοι αυτοί οι αιώνες αµαρ-
           τίας και αγωνίας που θα έχουν περάσει οι κολασµένοι, δεν θα έχουν ως
           αποτέλεσµα να αφαιρεθεί ούτε µία σταγόνα από το ποτήρι της οδύνης
           τους˙ ο πόνος τους δεν θα πλησιάζει στο τέλος του ούτε στο ελάχιστο.
           Εκείνοι που υποστηρίζουν αυτή τη φρικτή διδασκαλία ως ένα µέρος των
           «χαρµόσυνων αγγελιών» που αποκάλυψε στους ανθρώπους ο ουράνιος
           Πατέρας τους, διαφωνούν πράγµατι ως προς τον αριθµό αυτών που τε-
           λικά θα χαθούν: κάποιοι υποστηρίζουν ότι θα αποτελούν την πλειοψη-
           φία της ανθρωπότητας, κάποιοι τη µειοψηφία, και ορισµένοι ένα


           12
   3   4   5   6   7   8   9   10   11   12   13