Page 8 - Layout 1

12 ΟΥΤΟΠΙΑ

Ο Θεός μάς δημιούργησε και συνεπώς ανέλαβε και την
ευθύνη μας. Πλήρωσε και πληρώνει το τίμημα της δημιουρ-
γίας μας. Αυτό όμως δεν μας είναι καταληπτό. Νιώθουμε αντί-
θετα εγκαταλελειμμένοι και προδομένοι, για αυτό και
ακολουθούμε πεισματικά τις δικές μας οδούς, από την απαρχή
της δημιουργίας μας.
Όπως αναφέραμε, δημιουργηθήκαμε με την εσωτερική
προτροπή να «τρεφόμαστε από το Δέντρο της Ζωής και όχι
από το δέντρο του καλού και του πονηρού (κακού)».
Μία ερμηνεία αυτής της απεικόνισης είναι ότι ο ορθός
τρόπος Ζωής είναι να σχετιζόμαστε σταθερά και ακατάλυτα
με τον Δημιουργό μας και μέσα από αυτή τη σχέση να προ-
σλαμβάνουμε καθετί έξω από εμάς, το οποίο προοριζόμαστε
να φροντίζουμε.
Αυτή όμως η δυνατότητα Ζωής μάς φαίνεται κοπιαστική
και περιοριστική, θέλουμε να δοκιμάσουμε τον «απαγορευ-
μένο καρπό», ο οποίος συνίσταται στην «από-λαυση» της ζωής
προς χάριν αυτής καθαυτής της «απόλαυσης». Θέλουμε δη-
λαδή να ζούμε για να… ζούμε· να παίρνουμε (τα πάντα) για να
παίρνουμε, όχι για να δίνουμε.
Θέλουμε δηλαδή να απο-λαμβάνουμε καθετί «καλό» και
να αποφεύγουμε καθετί «κακό» με το βασικότερο κακό να
είναι ο κόπος, ή αλλιώς, ο πόνος (με την έννοια της καταβολής
προσπάθειας).
Αν συλλογιστούμε, θα διαπιστώσουμε ότι στα θεμέλια
κάθε εγκλήματος υπάρχει η προσπάθεια αποφυγής ενός κόπου.
Για παράδειγμα, ο βιασμός έγκειται στην προσπάθεια ενός
«έρωτα» χωρίς κόπο, χωρίς να παλέψουμε να τον «κερδί-
σουμε» και να τον δικαιούμαστε. Η δολοφονία αντίστοιχα
έγκειται στην αφαίρεση μίας ζωής που για οποιονδήποτε λόγο
θεωρούμε ότι μας δυσκολεύει, μας ενοχλεί, μας απειλεί, κτλ.
Γενικότερα, εχθρευόμαστε, μαχόμαστε, πολεμάμε, βασανί-
ζουμε και σκοτώνουμε οτιδήποτε θεωρούμε ότι μας κάνει τη