Page 10 - Layout 1

14 ΟΥΤΟΠΙΑ

και πρόωρα τη ζωή μας! Το ίδιο ισχύει και όταν ανάγουμε τη
ζωή σε αυτοσκοπό. Αφενός την περιορίζουμε (όσο παράδοξο
και αν είναι αυτό) και αφετέρου χάνουμε κάτι…
Αν η ζωή είναι ένα μέσο για κάτι «άλλο», υψηλότερο και
βαθύτερο, είναι σαφές ότι θα το στερηθούμε, αν δεν την αξιο-
ποιήσουμε ως αυτό που προορίζεται να είναι.
Αν η ζωή, και πιο συγκεκριμένα η εξωτερική ζωή αυτού
του κόσμου, είναι ο αυτοσκοπός μας, τότε στερούμαστε την
εσωτερική ζωή, της ψυχής και του πνεύματος, που δεν ανή-
κουν σε αυτόν τον ψευδαισθησιακό, υλικό κόσμο, «Η βασι-
λεία η δική μου δεν είναι αυτού του κόσμου» [Ιωάννης 18:36].
Το τίμημα δεν είναι μικρό, όπως είδαμε και από την ανα-
λογία μας. Δεν είναι λίγο το να χάνεις όλη σου τη ζωή, προς
χάριν μίας μόνο λειτουργίας, της κατανάλωσης τροφής. Αντί-
στοιχα, είναι ανυπολόγιστης σημασίας το να χάνουμε την εσω-
τερική, ακατάλυτη και αιώνια ζωή της ψυχής και του
πνεύματος, προς χάριν της αποκλειστικής από-λαυσης της
εφήμερης και φθαρτής υλικής ζωής.
Και όμως, στην τρέχουσα φάση της ανθρωπότητας, η εξω-
τερική ζωή αυτού του κόσμου είναι για τους περισσότερους
από εμάς το μείζον αγαθό, για αυτό και κάνουμε το παν για να
τη «βελτιώσουμε» και να την «τελειοποιήσουμε».
Μάλλον δεν θα διαφωνούσαμε με την άποψη ότι η ζωή
της ψυχής και ακόμη περισσότερο του πνεύματος, δεν είναι η
πρώτη μας προτεραιότητα. Η ζωή του σώματος είναι πάνω από
όλα για εμάς και αυτήν προσπαθούμε να διασφαλίσουμε με
κάθε κόστος, ακόμη και εις βάρος της ψυχής και του πνεύμα-
τος. Εξ ου και η προσπάθεια δημιουργίας ενός ου-τοπικού
κόσμου όπου η ζωή του σώματος θα είναι απόλυτα εξασφαλι-
σμένη και ως εκ τούτου η εξωτερική ζωή απόλυτα ελεγχόμενη.