Page 15 - Η Αποκατάσταση της Αγάπης

βιώσουµε έστω και µία ελάχιστη ποσότητα κακού – και όχι Ποιότητα,
γιατί την στερείται – για να πιστέψουµε εµπειρικά πλέον στην απόλυτη
πραγµατικότητά του. Σε αυτό το έργο όµως δεν θα επιχειρήσουµε την
έστω λογική απόδειξη της µη-οντότητας του «κακού» αλλά θα αρκε-
στούµε στην Πατερική ∆ιδασκαλία, τονίζοντας ταυτόχρονα ότι η βαθιά
και βιωµατική κατανόηση της οντολογικής ανυπαρξίας του κακού είναι
απαραίτητη για την περαιτέρω κατανόηση της Ιδέας τηςΑποκατάστασης
του Αγαθού.
Η Πατερική ∆ιδασκαλία λοιπόν προσφέρει µία τελική λύση στο
«αιώνιο» πρόβληµα του κακού, απορρίπτοντάς το εξ ολοκλήρου! ∆εν
επιχειρεί να το «δικαιολογήσει» ούτε του επιτρέπει απολύτως καµία
πραγµατική θέση µέσα στην Αγαθή Ύπαρξη, αλλά το θεωρεί απόλυτα
ψευδ-αισθησιακό.

«Αποµένει λοιπόν η άποψη ότι το κακό
είναι ασθένεια και έλλειψη του αγαθού».
(∆ιονύσιος ο Αρεοπαγίτης, Περί Θείων Ονοµάτων,
Κεφ. 4.30, σελ. 143, Τόµος 3, Φιλοκαλία)

Ταυτόχρονα, αναγνωρίζει τη «δύναµη» της ψευδαίσθησης του
κακού, όταν αυτό θεωρείται λανθασµένα πραγµατικό και την επακό-
λουθη «ύπαρξή» του όταν λόγω άγνοιας, ή µε άλλα λόγια, αµέλειας, το
«υπηρετούµε».

«Το κακό, ούτε φυσική ύπαρξη έχει, αλλά ούτε και κανέ-
νας είναι εκ φύσεως κακός. Γιατί ο Θεός δεν έπλασε τίποτε
κακό. Όταν κανείς επιθυµήσει το κακό, τότε το ανύπαρκτο αρ-
χίζει και γίνεται υπαρκτό, όπως το θέλει εκείνος που το κάνει.
Πρέπει λοιπόν µε την επιµέλεια της µνήµης του Θεού, να αµε-
λούµε τη συνήθεια του κακού. Γιατί είναι πιο δυνατή η φύση
του καλού από τη συνήθεια του κακού. Και τούτο γιατί το καλό
υπάρχει, ενώ το κακό δεν υπάρχει, παρά µόνο όταν το πράτ-
τουµε».
(Άγιος ∆ιάδοχος Φωτικής, Τα 100 Πρακτικά Κεφάλαια,
ος
Κεφ. 3, σελ. 286, 1 Τόµος, Φιλοκαλία)

17